Ik ben een vrouw in de modder

Ik ben een vrouw in de modder

Dirks Moestuin – een moestuin voor iedereen

Shit, mijn wekker is niet afgegaan. Tien minuten om in mijn auto te komen. Al mijn spieren staan gelijk op spanning, mijn hartslag slaat op hardloopstand en mijn droge mond wordt alleen maar droger. Kop onder de kraan en kleren aan. Tandenpoetsen terwijl ik chocopastaboterhammen smeer. Buiten ren ik nog een keer terug naar binnen: mijn camera. 

Ik scheur in mijn camperbus naar de Moestuin voor de eerste bijeenkomst. Ik sport regelmatig, ik rook niet, ik drink nauwelijks (makkelijk als je geen bier lust), maar ik voel me alsof ik een paar nachtjes heb doorgetrokken. Rustig opstaan bevalt me stukken beter.

Langs de Zuilenselaan aan de rand van Utrecht ligt de moestuin. Op mijn Gore-tex schoenen loop ik het terrein op. Ik adem een paar keer diep in en uit, met kleine ademwolkjes. Mijn opgetrokken schouders ontspannen zich. Grote grijze wolken aan de hemel verplaatsen zich in een rustig tempo. Ik hoor vogeltjes en zie er zelfs twee zitten in een kale struik. Met de regen van vannacht is de geur van natte aarde niet te missen.

Bij het voorstelrondje kijk ik om me heen. De groep bestaat op drie mannen na, uit vrouwen. De tekst van een liedje van cabaretier Jeroen Merwijk schiet door mijn hoofd: “Ik spreek Frans, ik hou van dans, ik schrijf gedichten, ik kan koken, ik lees Russische romans… Ik drink geen bier, ik rook geen zware shag, ik ben een zoetekauw. Ik ben een vrouw, ik ben een vrouw, ik ben een vrouw.”

Op aanwijzing van Rik, onze Tuinder, begin ik met het in de grond drukken van paaltjes. Netjes afgemeten met een wisselende afstand van tachtig en dertig cm. Dertig voor de paadjes en tachtig voor de groentebedden. 

In kleine groepjes voeren we onze taken uit en leren we elkaar wat beter kennen. Met Laura schep ik compost in kruiwagens, dat we verspreiden over de verschillende bedden. Samen met Eva en Flavia vul ik zakken met zand, om het afdekzeil mee vast te leggen. 

Een grijze wolk laat een klein regenbuitje los over ‘onze akker’. Mijn broek wordt nat en voelt koud aan, maar wat boeit het? Ik geniet van de regen en van mijn nieuwe waterdichte tuinhandschoenen. Heerlijk om lekker buiten bezig te zijn. Blij om eindelijk een gesprek te kunnen voeren zonder dat er een beeldscherm tussen zit.

Na deze gezellige zondagochtend warming-up, kom ik vol energie weer bij mijn camperbusje. Mijn schoenen voelen wat groter en zwaarder. Kennelijk is een deel van onze akker aan me gehecht geraakt. Ik staar naar de grote hoeveelheid modder aan mijn schoenen. Ik kijk naar de brandschone vloermatten in de bus. Mmm… Uiteindelijk rij ik op mijn sokken naar huis en neem me voor om volgende week een krantje mee te brengen.

Over Dirk

Dirk Krijgsman is een freelance schrijver en blogt voor de Tuinders over zijn nieuwste hobby: moestuinieren. Hij woont in Breukelen samen met zijn vriendin en drie kinderen. Met zijn band 22AD is hij bezig om een eerste album op te nemen. Tot voor kort was Dirk met enige regelmaat met zijn racemotor op het circuit in Assen te vinden. Inmiddels heeft hij zijn motor voor een golfsurfboard ingeruild en kom je hem minimaal één keer per week tegen in de branding bij Scheveningen.