Allemaal beestjes

Dirks Moestuin – een moestuin voor iedereen

Op zondagochtend begint mijn dochter van 11 jaar over een hondje. Zo’n knuffelkont die je vrolijk tegemoet komt rennen wanneer je thuis komt. Zo’n trouwe viervoeter die gromt als er iemand aan de deur staat. Lastig om te weigeren, zeker als haar vriendin een heuse pony in de achtertuin heeft staan. Toch lijkt het me geen goed idee. Dat hondje is dagelijks zes uur alleen, zodra we weer op kantoor werken en de kinderen hele dagen naar school gaan. Wat te doen?

Op de moestuin begint het wel een beestenboel te worden. Waar de narcoticaliefhebber soms een lijntje coke doet, pakt de muis in de moestuin een lijntje spinaziezaadjes. Met vier rijen ingezaaid komen de meeste blaadjes al goed op. Je ziet dan ook precies de 30 centimeter waar de muis de zaadjes naar binnen heeft ‘gesnoven’.

Ook al is het heel logisch om dieren in de natuur aan te treffen, ben ik toch elke keer weer verrast als ik iets zie bewegen. Een konijntje wat voorzichtig het net gemaaide gras verkent, een drietal vinkjes die de boom in schieten, een ooievaar die rustig op de thermiek zweeft, diverse kleuren mieren en een duo wormen waarvan ik niet kan zien of ze vrijen of vechten.

Goddank ontbreken een paar schepsels. Slakken bijvoorbeeld die op dode blaadjes afkomen om vervolgens aan de gezonde te beginnen. Ook voor deze slow motion dieren is het maar goed dat ze er niet zijn, want het huidige biologische verdelgingsmiddel lijkt zo uit een horrorfilm te komen. De blauwe korreltjes zijn veilig voor kinderen, huisdieren, egels, vogels, bijen en andere dieren. Maar niet voor deze weekdieren. De onschuldig uitziende korrels lijmen zonder enig medelijden de mondopening van de slak dicht. Dat is nog eens een moordend dieet. Gelukkig gebruiken we die korrels niet op de moestuin. Sowieso dus goed om onze groentebedden zo schoon mogelijk te houden.

De muskusrat hebben we gelukkig ook nog niet in de moestuin gezien. Dit beestje, volgens boeren jarenlang de grootste plaag, wordt tot wel 60 cm lang en 1,5 kilo zwaar. De populatie van deze knaagdieren is ondertussen flink gedaald. Toch zorgt deze rat soms nog voor verrassingen, zo hoorde ik van een mede-moestuinierder.

Een van haar vriendinnen, ik noem haar Monica, verliet onlangs net voor de avondklok van negen uur het café. Ze zong ‘Weet je wat ik zie als ik gedronken heb? Allemaal beestjes’. Zo struinde ze een tijdje rond in het centrum van Utrecht op zoek naar het volgende wodkafeestje. Toen zag ze Mike de Muskusrat. Hij at op zijn dooie gemak een appeltje. Ze trok haar mobiel uit haar broekzak en rende in een niet geheel rechte lijn achter Mike aan. Na een wilde achtervolging had ze hem eindelijk te pakken in een doodlopend steegje.

Mike, in de spotlight van Monica’s camera, hief zijn pootje op om het felle licht uit zijn snoet te weren. Vastbesloten om zijn vrouw en kinderen weer terug te zien, rende hij regelrecht naar de witte gympen van Monica. Hij zette zijn scherpe tanden in het witte materiaal en sloeg zijn kaken dicht.

De volgende ochtend zat een nog steeds zingende Monica bij de 24 uurs huisartsenpost. Ze kreeg medicijnen en een standje. Antibiotica tegen de rattenziekte en een standje omdat ze niet gelijk naar de huisartsenpost was gekomen.

Thuisgekomen van de moestuin hak ik de knoop door. Voorlopig geen hondje. We bedenken iets kleiners. Daarom krijgen we medio mei een caviabak, voer, een kunstmoeder in de vorm van een warmteplaat én een broedmachine met een tiental eieren. Na drie weken kunnen we gele donzige kuikentjes knuffelen, die we vervolgens vijf weken mogen houden.

Mijn dochter staat te springen van blijdschap. Ook gaat ze de volgende keer mee naar de moestuin. Die spinazie snuivende muis wil ze weleens in het echt zien.

Over Dirk

Dirk Krijgsman is een freelance schrijver en blogt voor de Tuinders over zijn nieuwste hobby: moestuinieren. Hij woont in Breukelen samen met zijn vriendin en drie kinderen. Met zijn band 22AD is hij bezig om een eerste album op te nemen. Tot voor kort was Dirk met enige regelmaat met zijn racemotor op het circuit in Assen te vinden. Inmiddels heeft hij zijn motor voor een golfsurfboard ingeruild en kom je hem minimaal één keer per week tegen in de branding bij Scheveningen.