Koken met moestuingroente – Bokito stijl
Dirks Moestuin – een moestuin voor iedereen
Thuisgekomen van de moestuin is het lunchtijd en ik heb honger. Niet van ‘ik zou wel wat lusten’, maar van ‘ik moet snel eten anders daalt mijn glucose niveau te veel en krijg ik de shakes’. Wat ga ik maken? Ik pak een bescheiden selectie van mijn eerste moestuinoogst. “Moet je kijken”, zeg ik tegen mijn vriendin. “Ben je toch bij Appie geweest?” “Nee, dit komt vers van het land!” Ik sla mijn laptop open en zoek naar een lekker recept. Na een tijdje sla ik hem met een diepe zucht weer dicht. Niets naar mijn smaak.
Op de moestuin weet je niet wat je ziet. Met de hogere temperaturen hebben de plantjes een groeispurt doorgemaakt en mogen we voor het eerst oogsten! Je stopt er kleine plantjes in en een tijdje later, met water, zon en een gezonde bodem als kraamkamer zijn ze klaar om te plukken. Het klinkt zo simpel, maar het voelt onwerkelijk. Als een klein wonder. Alsof Jezus voor mijn neus water in wijn heeft veranderd.
Waar de meesten gretig raapstelen plukken, weet ik nog niet zo goed wat ik daarmee aan moet. Ik kies voor de spinazie, bosuitjes, kervel en koriander. De spinazie plukken we nog op de meditatieve manier: blaadje voor blaadje. Al gauw merk ik dan mijn plastic bakje veel te klein is voor wat we mogen meenemen. Dat moet een flinke plastic tas zijn de volgende keer. Op advies van Rik, dompelen we de geplukte groente eerst in een emmer water voordat we het opbergen. Blijft het langer goed.
Ondertussen weet ik nog steeds niet wat ik voor lunch ga maken. Mijn honger is alleen maar erger geworden en op de groepsapp vliegt de ene na de andere foto voorbij van heerlijke zojuist gemaakt salades. Een ‘ordinaire’ salade is dus geen optie meer. Ik moet iets origineels maken, maar wat dan wel?
Aangewakkerd om de shakes te voorkomen, ga ik als een losgeslagen Bokito door de keuken. Ik bespring groentelades met weinig inhoud, ik scheur bijna lege proviandkasten open, ik besnuffel kruidenkastjes, ik raas door Jamie’s kookboeken, ik surf nog een keer het internet over en de wijnkelder, die kan ik in zijn geheel niet vinden. Ik neem mezelf voor om na de lunch eerst die inkoper op zijn flikker geven.
Mijn rooftocht levert me wel aantal kleine schatten op: een halve ui, twee teentje knoflook, snoeptomaatjes, een halfvol potje zongedroogde tomaten, een restantje penne pasta en op de aanrecht kom ik nog een verlaten bakje pompoenpitjes tegen. Met het basilicumplantje sluit ik een mooie deal. Als ik haar buiten in ruime aarde plant, mag ik de laatste vijf blaadjes hebben. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kook de penne, zet het mes in de groente en na wat bakken breng ik het geheel op smaak met peper en zout. Ik noem het: Leftover Pasta.
De zongedroogde tomaten in combinatie met de spinazie en bosui geven een smaakvolle basis. De snoeptomaatjes houden het fris, de knoflook maakt het lekker pittig en die pompoenpitjes zorgen voor een verrassende crunch.
Met een vol bord in mijn hand zie ik wat Bokito heeft aangericht in de keuken. De koelkast staat nog half open. Op het aanrecht liggen kruidenpotjes en kookboeken gegarneerd met een oliespoor van zongedroogde tomaten en diverse messen. Verder ligt naast de pan op het gasfornuis nog minstens een halve maaltijd aan ingrediënten. Ik sluit de koelkast. De rest komt straks wel.
Die nare shakes ben ik voorgebleven en in de zon geniet ik van mijn eerste maaltijd met moestuingroentes. Voor de inkoper besluit ik mild te zijn. Iedereen vergeet weleens wat. Daarbij bleek het míjn beurt te zijn om boodschappen te halen. En volgende week… Volgende week ga ik ook raapstelen plukken en maak ik gewoon een ordinair lekkere salade.
Over Dirk
Dirk Krijgsman is een freelance schrijver en blogt voor de Tuinders over zijn nieuwste hobby: moestuinieren. Hij woont in Breukelen samen met zijn vriendin en drie kinderen. Met zijn band 22AD is hij bezig om een eerste album op te nemen. Tot voor kort was Dirk met enige regelmaat met zijn racemotor op het circuit in Assen te vinden. Inmiddels heeft hij zijn motor voor een golfsurfboard ingeruild en kom je hem minimaal één keer per week tegen in de branding bij Scheveningen.
