Wen er maar aan, haas
Onze tuinders delen graag hun ervaringen, maar ook persoonlijke verhalen van op de tuin. In deze blog deelt Mirjam Schaaij haar enthousiasme voor inheemse en wilde soorten bloemen in de moestuin.
Ik maakte het hek open, ik was vanochtend de eerste. Een goed moment om elkaar beter te leren kennen, leek me, de tuin en ik. Links en rechts passeerde ik fris gespitte tuintjes. Het was koud, nog zweterig van het fietsen begon ik te rillen. Ineens sprong er een haas tevoorschijn, hij kruiste mijn pad en dook de houtwal in. Op dit soort momenten val ik uit mijn rol. Ik hoor natuurlijk verbolgen te zijn, want hazen eten naast gras en granen ook heus wel eens een hapje groente als het zo uitkomt. Maar het dier was zo mooi en zo geschrokken. Dit was zo overduidelijk zijn tuin en ik maar te gast. Ik liep door naar onze tuin en daar was hij weer, dichterbij ditmaal, aangetrokken door het gevaar misschien. Hij staarde me even heel indringend aan met zijn grote ogen, sprintte naar de sloot, sprong en miste als een ongelukkige fierljepper op een haar na de kant. De laatste meter zwom hij. Daarna was hij weg.
Het overkomt me vaker, dat ik uit mijn rol val op de tuin: als ik de plotselinge heerschappij van knopkruid zie, het stoïcijns oprukken van kweekgras of de schoonheid van een kluitje slakkeneitjes. Of, als na twee uur ploeteren in de regen je regenpak langzaam begint te lekken en je je gewonnen moet geven. Natuurlijk voel ik ook ergernis, als ik denk aan al het extra werk, de verloren oogst, de fietstocht naar huis in natte kleren. Maar er gebeurt ook iets anders, iets wat je tijdens een boswandeling niet ervaart. Op de tuin zijn we elkaars gelijken. De bloemkool is afhankelijk van de tuinder, want denk maar niet dat een bloemkool het in het wild redt. Andersom is de tuinder afhankelijk van de bloemkool. Sterker nog, ook deze haas is afhankelijk van het (tuin)landschap dat wij gecreëerd hebben. In een woonwijk is voor hem niets te halen maar een tuin vol eetbare planten, een houtwal om in te verdwijnen en gras voor een leger, is een ideale leefomgeving.
Ik kijk om me heen, naar de bomen, het water, de aarde en de net geplante plantjes, veilig onder doek. Mensen lachen, de zon staat al iets hoger en het warmt een beetje op. Dit is ook mijn tuin. Wen er maar aan, haas.