Het risico van opruimen
Dirks Moestuin – een moestuin voor iedereen
Het komt uit Australië, het is van leer, 10 cm breed, 15 cm lang, 3 cm dik en ik ben het kwijt. Bestand tegen vocht én zand door een ingenieuze rits kostte het me €125,- Impulsiviteit was zeker van toepassing, maar ik heb er nooit spijt van gehad. Het bewaart mijn plastic, mijn huissleutel, mijn winkelwagenmuntje en een enkele keer wat losgeld.
Voor het laatst gezien toen ik een paar dagen geleden bananen kocht. En nu? Nu mis ik mijn pinpas omdat de besnorde kassadame en de tien mensen achter mij, verwachten dat ik €132,40 aan boodschappen afreken. Het zweet breekt me uit. Ik verontschuldig me naar de snor en start een uitvoerige speurtocht door mijn tas. Achter me hoor ik een jongetje.
“Opa, ik moet nog steeds plassen.”
“Ik weet het jongen. Ik ook,” zegt de oude man.
Met een rode kop vind ik mijn creditcard, die ik godzijdank altijd apart bewaar. Ik reken af. Niet alleen het bedrag maar ook met het gezucht en gesteun van de grijsaard achter me.
Ondanks dat ik nog steeds niet weet waar ik mijn portemonnee heb gelaten, weet ik wel waaróm ik hem kwijt ben. Ik heb namelijk gisteren opgeruimd. Het geeft je letterlijk en figuurlijk meer rust en ruimte. Mijn tas voelt nu minstens de helft lichter en na het opruimen was er van de storm van mijn gedachten slechts een fris briesje over. Opruimen is te gek maar je hoort nooit iemand praten over de risico’s.
In de moestuin hebben we ook opgeruimd. Het is tijd voor nieuwe groentes zoals snijbonen en knolselderij. Ondanks de bewolking is het flink zweten als we het groentebed leeghalen. Om de voedingsstoffen van de resterende groentes terug te geven aan de bodem, gooien we die op de composthoop. Zelf gemaakt, met een raster in cirkelvorm van 1.3 meter hoog, bij elkaar gehouden door een touwtje. En om de vochtbalans in evenwicht te houden leggen we na elke 50 cm groenafval, een laag houtsnippers.
Die houtsnippers strooien we ook over de paden tussen de groentebedden. Het ziet er niet alleen heel opgeruimd en strak uit, het is ook nog eens goed voor de bodem. Deze droogt minder snel uit, en na verloop van tijd vergaat een deel van de snippers waarmee het bodemleven wordt verrijkt.
Op die composthoop gaan ook de laatste restjes dille- en maggiplantjes. Ja, er is dus ook een plantje met dezelfde naam als op die zwarte fles met dat geelrode etiket. Die naam vindt zijn oorsprong bij de Zwitserse familie Maggi.
Julius Maggie zette in 1885 als een van de eersten instant soep op de kaart. Als zoon van een molenaar in slechte tijden, was hij op zoek naar nieuwe business. Hij zag de noodzaak van snel en voedzaam eten voor de werkende klassen en maakte een nieuw soort bakbloem met vermalen bonen en peultjes. Dat was geen succes. De instant soep volgde snel en in 1886 lanceerde hij de nu wereldberoemde Maggi saus om als basis te dienen voor soepen en sauzen. Het maggiplantje dat net zo ruikt en proeft als het maggi-aroma, heet eigenlijk lavas en is gek genoeg helemaal geen ingrediënt van het bekende merk!
Weer thuis van de moestuin, weersta ik de verleiding om direct naar een gefabriceerde oplossing te grijpen. Ik heb iets gezonds nodig om mijn eigen vochtbalans weer in evenwicht te brengen. Ik ga aan de slag met de geoogste blaadjes van het lavasplantje, goed voor je eetlust, je spijsvertering en een goede vervanger bij een zoutloos dieet.
In het kokende water strooi ik een forse hoeveelheid fijngesneden lavasbladeren, samen met de stengels. Met verse moestuingroente zoals een preitje, wat gele en rode bietjes, ijspegel radijs en worteltjes, maak ik een heerlijke bouillon.
Als ik me na een lekker kopje soep weer helemaal gehydrateerd voel, krijg ik een ingeving. Op de tafel waar ik mijn tas heb leeggehaald, ligt mijn beurs niet. Zou die toch in mijn tas zitten? Ik voel in het achtervakje, waar normaal gesproken alleen mijn telefoonoplader in zit. Gevonden!
Waar een beetje groentevocht al niet goed voor is. Een beetje van mezelf en een beetje van…lavas.
Over Dirk
Dirk Krijgsman is een freelance schrijver en blogt voor de Tuinders over zijn nieuwste hobby: moestuinieren. Hij woont in Breukelen samen met zijn vriendin en drie kinderen. Met zijn band 22AD is hij bezig om een eerste album op te nemen. Tot voor kort was Dirk met enige regelmaat met zijn racemotor op het circuit in Assen te vinden. Inmiddels heeft hij zijn motor voor een golfsurfboard ingeruild en kom je hem minimaal één keer per week tegen in de branding bij Scheveningen.
