Meer controle op je leven met een moestuin
Dirks Moestuin – een moestuin voor iedereen
Onder het genot van een avondzonnetje en een glas fruitige rosé overzie ik mijn dag. Ik probeer Tom, een vriend, enig medelijden te ontlokken met mijn gemopper. Nadat ik ’s ochtends een paar uur heb gestofzuigd en opgeruimd, struikelde ik ’s middags weer over de troep: een verdwaalde sjoelbak, een in elkaar geknutselde nagelstudio compleet met (pin)kassa, net bezorgde sweatshirts in verschillende maten en een setje naar verf stinkende spuitbussen omdat mijn zoon de kleur van zijn gitaar niet mooi vindt. ’s Middags probeerde ik tevergeefs die opdracht te scoren voor mijn werk. En als kers op de taart verdampte mijn uurtjes sporten toen mijn oudste dochter me uitnodigde om ‘Ubertje’ te spelen. De treinen reden weer eens niet.
Tom schiet in de lach als hij mijn beteuterd gezicht ziet.
“Eikels zijn het!”, zegt hij.
Ik schud mijn hoofd en lach dan vrolijk met hem mee.
Als behoorlijke controlfreak, heb ik zo af en toe een leuke uitdaging op de momenten dat ik niets meer onder controle lijk te hebben.
Of het nou een goeie dag is geweest of een slechte, één keer per week ga ik ’s avonds naar de moestuin. Zo ook die avond. Vaak kom ik andere deelnemers van de moestuin XL cursus tegen. Gezellig een beetje kletsen tijdens het onkruid wieden. Zo vertelt iemand over haar vakantieplannen. Zes weken wandelen over de Zweedse toendra. Volle rugzak op de schouders, misschien wel oog in oog staan met een levensgrote eland en ’s avonds slapen in een tentje waarbij het nooit helemaal donker wordt. Gewoon, in haar eentje. “Ik heb nog nooit zoiets eerder gedaan, dus dan zal ik het vast wel kunnen”, zegt ze als een echte Pippi Langkous. De reiskriebels gieren door mijn lichaam. Ik wil ook op pad!
Met een tastbare grip op mijn schoffel voel ik na het wieden zowaar weer wat meer grip op mijn leven. Ik ga verder met het verwijderen van de slechte bladeren bij de groenlof en de courgettes. We willen zo min mogelijk slakken. Ondertussen worden de bedden in rustig tempo besproeid en de geur van de natte zwarte aarde is een prettige afwisseling in de verder benauwde avond. Met ongeloof bewonder ik de snelheid waarmee de planten groeien. De komkommers ploppen zowat spontaan in vorm en de ‘lianen’ van de snijbonen sprinten bijna voor mijn neus omhoog.
Thuis gekomen maakt die rommel in de huiskamer me weinig meer uit. Sterker nog, ik gooi met gemak 75 punten met sjoelen voordat ik neuriënd de kamer weer op orde breng.
Van oudsher grijpen mensen in crises, klein of groot, terug op tuinieren. Tijdens de Eerste Wereldoorlog verbouwden de krijgsmannen groenten in hun verdedigingslinies. Niet alleen als voedselvoorziening maar ook als welkome verademing tussen de veldslagen door. Ook tijdens de tsunami in Japan en de coronacrisis gingen mensen weer meer tuinieren. Het biedt een routine waarin je steun kan vinden. Een bezigheid waarop je wél min of meer invloed kan uitoefenen.
Moestuincursus XL – Stadstuin Zuilen
Uit onderzoek blijkt dat tuinieren op meerdere vlakken bijdraagt aan het menselijk welzijn. Een Brits meta-onderzoek zegt dat een half uurtje tuinieren het stressniveau al verlaagt. Engelse doktoren schrijven daarom steeds vaker een ‘community gardening’ recept uit voor patiënten met een depressie of een burn-out. Naast het voordeel van meer beweging in de natuur en het eten van lokaal verbouwde biologische producten, kan samenwerken met anderen voor diepere verbinding zorgen. Niet alleen met je mede-moestuiniers, maar ook met de levende wereld als geheel.
Contact met de aarde zorgt ervoor dat ons gevoel van plezier stijgt. In het boek ‘Tuinieren voor de geest‘ van neuropsychiater Sue Stuart-Smith legt ze uit, dat bepaalde microbacteriën in de aarde zowel het hormoon serotonine bevordert – verantwoordelijk voor ons geluksgevoel – als ons immuniteitssysteem. Ze vertelt dat zelfs de geur van vochtige aarde ons stresshormoon cortisol doet dalen.
Nu snap ik ook waaróm ik met zo’n ontspannen gevoel weer terugkom van de moestuin. Intussen heb ik een afspraak gemaakt bij de doe-het-zelf nagelstudio van mijn dochter. Ik ga voor de kleur zwart. Voor die opdracht van mijn werk heb ik inmiddels een nieuw idee bedacht en zondag naar de moestuin, laat ik mijn tuinhandschoenen lekker thuis. Eens even met de blote handjes de aarde in. Kom maar op met die serotonine!
Over Dirk
Dirk Krijgsman is een freelance schrijver en blogt voor de Tuinders over zijn nieuwste hobby: moestuinieren. Hij woont in Breukelen samen met zijn vriendin en drie kinderen. Met zijn band 22AD is hij bezig om een eerste album op te nemen. Tot voor kort was Dirk met enige regelmaat met zijn racemotor op het circuit in Assen te vinden. Inmiddels heeft hij zijn motor voor een golfsurfboard ingeruild en kom je hem minimaal één keer per week tegen in de branding bij Scheveningen.
