De juiste afstand
Dirks Moestuin – een moestuin voor iedereen
Regendruppels besproeien mijn gezicht. Ik doe mijn mondkapje weer af en adem de frisse lucht naar binnen. Ik wou dat ik niemand meer uit de weg hoefde te gaan, dat ik mensen weer zonder twijfel een knuffel kan geven. In de verte hoor ik “papier hier, papier hier”. In de lucht zie ik de Thaise tempel langzaam ronddraaien. Als het harder gaat regenen, loop ik een souvenirwinkel in. Na een paar minuten staan er vier mensen per vierkante meter. Ik vlucht terug de regen in, naar rust en veiligheid.
Nadat het weer droog is, staan we in de rij voor de python. Meegetroond door de vriendin van mijn zoon. Haar record is 12 keer achter elkaar in de python; sluitingstijd heeft zo zijn voordelen. Voor mijn zoon en mij zal het voor het eerst zijn. In dertig seconden weer beseffen dat je leeft en dat op 29 meter hoogte! Alleen hoe kom ik die 45 minuten wachttijd door? Om mijn zenuwen af te leiden, lees ik wat op mijn mobiel over de voordelen van dichtbevolkte gebieden.
Je zou denken dat gebieden met een hogere bevolkingsdichtheid, sneller epidemieën verspreiden. Toch laat onderzoek zien dat gebieden zoals Singapore, Hong Kong, Tokyo en Seoul er beter in geslaagd zijn om de verspreiding van de epidemie te minimaliseren in vergelijking met minder dichtbevolkte gebieden. Dat heeft alles te maken met het goed plannen en managen van de bevolkingsdichtheid. Een park in de wijk en winkels op loop- of fietsafstand, faciliteert meer beweging en buiten zijn. En dat verhoogt je weerstand. Een actief buitenleven vermindert ook sociaal isolement. In uitgestrekte gebieden waar je de auto moet nemen voor je boodschappen, komen obesitas, diabetes en hartaandoeningen dan ook vaker voor.
In onze moestuin managen we die dichtheid met behulp van de optimale ruimte per plant. Elke plant heeft zijn eigen specifieke hoeveelheid ruimte nodig. Op bijvoorbeeld een stukje grond van 30 x 30 cm is er ruimte voor 16 wortels of 1 palmkool. Hebben de plantjes te weinig ruimte, schieten ze net als mensen in de stress. Zo zien we in onze moestuin de radijsjes met te weinig ruimte veel sneller verschuiven van het aanmaken van bladeren, naar het aanmaken van bloemen.
Sommige gewassen doen het juist erg goed op korte afstand van elkaar. De drie zusters bijvoorbeeld: mais, bonen en pompoen/courgette. In deze methode die de Pueblo Indianen al gebruikten, ondersteunen de drie groente elkaar bij de groei. De pompoen of courgette zorgt er voor dat onkruid geen kans krijgt. De bonen geven nitraat af, dat weer dient als voedingsstof voor de mais en de pompoen/courgette. Met de mais als steun, klimmen de bonen verder omhoog.
Als je de drie zusters gaat planten, zorg dan dat je eerst de mais plant. De bonen groeien namelijk wat sneller. Bij 20 centimeter hoogte van de mais zaai je de bonen. In onze moestuin hebben we kievitsbonen geplant. Deze worden ook wel Borlotti bonen genoemd en worden met name in de Italiaanse keuken gebruikt. Met €2,45 voor 900 gram bij Appie is het een van de duurdere bonen. Die oogsten wij dus mooi van ons eigen stukje grond.
Moestuincursus XL – Stadstuin Zuilen – Kievitsbonen steunen op de maisplant
Ons pythonkarretje staat klaar. Mijn buurman is een ervaren achtbaanrijder. Als kip zonder kop praat ik met hem totdat we de eerste afdaling naderen. Met mijn handen hou ik de beugel op mijn borst stevig vast en gil ik voluit mee als we de diepte in denderen. De eerste keer over de kop valt reuze mee, waardoor ik van de tweede looping meer geniet. We draaien soepel door de twee kurkentrekkers en nemen een scherpe bocht naar rechts. Op het laatste moment gooi ik er nog een stoer handgebaar uit. Net op tijd voor de foto. Helemaal wakker stap ik met een lichte duizeling en een grote glimlach uit mijn karretje.
Weer thuis zie ik op het aanrecht het potje met ingemaakte groente staan. Dat potje met het Madame Jeanette pepertje probeert me al weken te verleiden. Maar als een kind dat zich gebrand heeft aan het vuur, heb ik ruim afstand gehouden. Met het onoverwinnelijke gevoel van de achtbaan nog in mijn lijf draai ik het potje vastberaden open. Ik hoor de klik van het verbroken vacuüm. De bietjes en bleekselderij smaken heerlijk zoetzuur en helemaal niet te gekruid. Dan vind ik het pepertje. Zou het net zo pittig zijn als toen?
Over Dirk
Dirk Krijgsman is een freelance schrijver en blogt voor de Tuinders over zijn nieuwste hobby: moestuinieren. Hij woont in Breukelen samen met zijn vriendin en drie kinderen. Met zijn band 22AD is hij bezig om een eerste album op te nemen. Tot voor kort was Dirk met enige regelmaat met zijn racemotor op het circuit in Assen te vinden. Inmiddels heeft hij zijn motor voor een golfsurfboard ingeruild en kom je hem minimaal één keer per week tegen in de branding bij Scheveningen.
