Geen kikkerregen in ons kikkerlandje
Dirks Moestuin – een moestuin voor iedereen
Thuis voor de buis met corona. Gelukkig niet ernstig ziek, maar wel een paar daagjes te lamlendig om te werken. Ik kijk een aantal films waaronder Magnolia met Tom Cruise uit 1999. In deze film zit een fascinerende scène waarin het heel hard regent. Niet alleen waterdruppels, maar ook kikkers.
In de moestuin ben ik ook regelmatig kikkers tegengekomen. Wist je dat deze springers er 200 miljoen jaar geleden ook al waren? Dat betekent dat ze verstoppertje met de dinosauriërs hebben gespeeld. Onder de kikkers zitten een paar echte coole superhelden, elk met zijn eigen speciale krachten. Zo vliegt de boomkikker in Costa Rica met vliezen tussen de vingers en tenen wel 15 meter naar de volgende boom. De Australische waterhouder kikker heeft het vermogen om wel 5 jaar zonder te drinken te kunnen. Beetje ongezellig wel. Al je woestijnburen vallen om van de dorst, terwijl jij in rustig tempo door akkert. De houtkikker in het hoge koude noorden kan zich gedeeltelijk laten invriezen. Met glucose beschermt hij zijn vitale organen, terwijl de rest van zijn lichaam bevriest (± 65%). Wanneer het weer warmer wordt in de lente, komt alles weer in beweging en hopt hij er van door alsof er niets is gebeurd. De Australische maagbroed kikker kan haar verteringsproces stilleggen. Nuttig, want dan ‘digesteert’ ze niet de bevruchte eitjes die ze zojuist heeft ingeslikt. Na zo’n acht weken in deze vrolijk originele kinderkamer schieten ze blij hun verblijf weer uit via moeders mond. De gouden gifkikker is een dodelijke. Houd afstand van deze golden boy of girl want 1 gram van het gif is genoeg om 100.000 mensen te doden.
Zo’n kikkerregen uit Magnolia vindt van tijd tot tijd echt plaats. In bijvoorbeeld Amerika, Engeland en in Servië bijvoorbeeld. Een tornado stofzuigt water van een meertje met kikkers in zijn funnel naar boven en mengt zich met stormwolken. Die komen uiteindelijk aan land waar de druk afneemt en de wolken het water met kikkers loslaten. Leuk als die met flinke snelheid op je auto klappen. In ons kikkerlandje zal dat niet snel gebeuren, want hier zijn gelukkig de meeste tornado’s niet krachtig genoeg.
Met gouden gifkikkers en surreële kikkerregens is niet iedereen dol op kikkers. Sommige hebben er zelfs heuse angsten voor. Bij één kikker krijg ik ook wel een beetje last van ranidafobie. Dat is bij de Goliath kikker, de grootste kikker op deze aarde. Deze reus van 3,5 kg en 30 centimeter lang, eet alles wat hij naar binnen kan werken. Nietsvermoedend snuffelt een onschuldig muisje rond in het gras. Grote bek open, tong naar buiten, tong naar binnen, bek dicht, muisje weg.
Gelukkig zien we die grote jongen niet in de moestuin. Die tuin is zich ondertussen, met wat hulp, aan het voorbereiden op de winter. De bloemborder heeft haar meeste bloemen los gelaten. De omliggende bomen zijn al kaal en de laatste groentebedden zijn nu echt geoogst. De aardperen verdwenen, de wortels beslist op. Bladeren bedekken die leeggehaalde bedden, ‘vers’ van onze eigen composthoop.
Moestuincursus XL – Stadstuin Zuilen – wortelman – Foto door Marit
Het moestuinseizoen is voorbij gevlogen. Voor mijn gevoel was het nog maar een paar weken geleden dat we in maart de groentebedden aan het afbakenen waren op aanwijzing van Rik. Dat ik de andere deelnemers leerde kennen, terwijl we zandzakken aan het vullen waren. Dat we de eerste preitjes in de grond zetten en alles over het bodemleven leerden. Dat trotse gevoel bij de eerste oogst uit eigen moestuin en het genieten thuis van dat soepje met die verse moestuingroente. Die onverwachte uitstapjes zoals met Mirjam die ons alles leerden over de bloemetjes en de bijtjes en die ‘pittige’ cursus groente inmaken van Maaike.
Moestuincursus XL – Stadstuin Zuilen – de laatste oogst – Foto door José
Dank je wel Rik, Merijn en alle mededeelnemers voor jullie gezelligheid en wijsheid. Het was een geweldig seizoen. Een seizoen dat ik voor geen goud had willen missen.
En nu? Nu kunnen we het allemaal zelf. Een aantal van de deelnemers doet desondanks volgende jaar gewoon weer mee. Gezellig, leerzaam, lekker buiten bezig zijn, met je handen in de aarde.
Wat ga ik eens doen met mijn tijd? Waarschijnlijk iets met surfen, misschien iets met schrijven…
Over Dirk
Dirk Krijgsman is een freelance schrijver en blogt voor de Tuinders over zijn nieuwste hobby: moestuinieren. Hij woont in Breukelen samen met zijn vriendin en drie kinderen. Met zijn band 22AD is hij bezig om een eerste album op te nemen. Tot voor kort was Dirk met enige regelmaat met zijn racemotor op het circuit in Assen te vinden. Inmiddels heeft hij zijn motor voor een golfsurfboard ingeruild en kom je hem minimaal één keer per week tegen in de branding bij Scheveningen.
